2021, Vol. 3, Issue 2, Part B

جریان‌های ادبی هم‌واره جز هستی‌بار زندگی انسان بوده، که با تمام نابرابری‌های روحی، دورنی، فقر، تنگ‌دستی، تجاوز و ناملایمات روز یک‌تنه در ستیز و کام‌جویی بوده است. این فر بلندهنگامه را شعر نامست، شعری که بدان«جریان مقاومت، شعرمردمی، شعربیداری، شعر داد در مقابل بی‌داد، شعر پایدار و هست‌واره‌ی تسلیم ناپذیر تفکر انسان امروز گفته می‌شود.»

خلاقیت و باور انسان با آزادگی، سرفرازی، نیک‌سرشتی و صلابت اشرافی پیوند همیشه‌گی دارد، از همین‌روست که هر آدم عاقل برای رهایی از چنگ نا میمون اسارت، بردگی، گم‌نامی و... دست به ایجاد استحکام استقلال و آزادی می‌زند. این حرکت شجاعانه با دو روی‌کرد سرد و گرم تحقق پذیر می‌شود، این نوع خود آگاهی گاه با فواره‌ی آتش و خون و گاه با قلم، زبان، تفکر و باور شاعرانه در بستر زمان جاری می‌گردد.

بُن‌مایه شعر مقاومت و مردمی افغان‌ستان در سه بستر جداگانه (( حوزه مهاجرت و بیرون مرزی، خاستگاه کلی شعر مقاومت و شعر پایدار )) به شکوه و بالندگی‌ می‌رسد. این عجوبه‌ی تاریخی و فرهنگی، (( شعر مقاومت )) را شاعران معاصر کشور با همت بلند خود داعیه داری می‌کنند.

باری در یک نگاه کلی و سریع در شعر شاعران معاصر فارسی در حوزه افغان‌ستان، آزادی و آزاد‍‌گی، توصیف قهرمانان نبرد، میهن دوستی، شهید و شهادت، نکوهش بیدادگری، جهاد و مجاهد، بازتاب زندگی خون‌بار مردم، تشویق برای ایستاده‌گی در برابر استبدادگران و بازتاب فرهنگ عامیانه، را میتوانیم از ویژه‌گی‌ها و بن‌مایه‎های شعر پایداری شاعران معاصر افغان‌ستان برشمرد.